down'ım, down'ım, down'ım!

zaten güne gördüğüm rüyayla başlamamdan belliydi bir gariplik olduğu. sabah uyanınca "nasıl olur ki?" diye düşünmedim değil. rüyamda sadece 400 kişinin alındığı bir salonda madonna konser veriyordu. bir kere saçmalığı buradan belli. o şanslı 400 kişinin arasında ben, melis, zuhal ve zeynep nasıl bulunabiliyoruz? o kadar parayı nereden bulduk? hadi zuhal bize fbi görünümlü havalı basın kartı ile basın protokolünden giriş ayarladı diyelim. peki madonna konser bitince neden dördümüzün yanına gelsin? hatta melisin küpelerine bakıp da "aa ne kadar güzeller" desin. sonra fotoğraf çektirmeyi unutalım ve "hass.. nasıl unuttuk oğlum fotoğraf çektirmeyi" diyelim. halbuki madonna 400 kişiden dördümüzün yanına gelmiş dimi, istersek kulise eli kolu sallaya sallaya girer "pardon ya biz salağa bağladık da biraz hanımefendi yanımıza gelince, fotoğraf çektirmeyi unutmuşuz işte bi foto çekilip gidicez" diyebiliriz. neyse bunu yapamadan ben uyandım. evimde uzun zamandır huzurlu bir kahvaltı yapmadım hazır nadiren tek başımayken güzel bi kahvaltı yapayım deyip mutfağa doğru yol aldım. doruk'tan bugüne kadar öğrendiğim en yararlı bilgiyi kullanarak, melis ve gülce'nin en yakın şahitleri olduğu, "yıkılan menemen" adını verdiğim menemeni yapmak için işe koyuldum. o da ne? BIÇAĞIM YOK! her zaman, her işimde kullandığım favori bıçağım ortada yok. abartısız on beş dakika o bıçağı aradım. tencerelerin içlerine bile baktım. üşenmedim annemi aradım. "anne sen bi yerlere koymuş olabilir misin?" derken, kadın da hattın diğer ucunda neden bi bıçak için kontürlerime kıydığımı düşünüyordur herhalde. hal böyle ki, rock'n coke'a nine inch nails'in geleceği haberi ile tavan yapmış olan yaşama sevincim, bıçağımın kaybolması ile yerle bir oldu. anladım ki "benim" dediğim şeyin büyüklüğü-küçüklüğü, anlamı-anlamsızlığı her ne olursa olsun kaybolduğu zaman burnumun direğini sızlatıyormuş. huzur içinde yat bıçağım..